ته قلب آینه

در گیرو دار مشغله های زندگی، بعضی اوقات دوست دارم همه چی رو کنار بزارم و کتاب بخونم. انگار هر کتابی رو که شروع می کنم میهمون خونه ای شده ام که منو امین خودشون دونستن و میخوان حرف های چن ساله ای رو از ته قلب آینه...

به درجه ای رسیدم که راضیم برم بیرون کرونا بگیرم ولی تو خونه نمونم من الان سه هفته است که تنها دلخوشیم اینه که از پنجره خونه کوچه رو ببینم.  اما نمیرم بیرون چون زن داداش خودم کادر پزشکیه و راضی نیستم بخاطر خودخواهی خودم برای آدمای اطرافم دردسر درست کنم.

خدای مهربون بخاطر روزایی که از تو خیابونا رد میشدیم و فک نمی کردیم کار مهمی باشه و شکر نکردیم معذرت!

الان میخوام ازت خواهش کنم همه چی  رو برگردونی سر جای خودش. قول میدیم خودمون قدردان باشیم و به نسلای بعدی بگیم بخاطر همه چی قدردانت باشن.

ته قلب آینه...

بولای مرتضی گل ما سرشتند            از ازل بر جبین ما علی مولا نوشتند

هرچند نبودنت را باور نکرده ام و قلب من روزشماری می کنه برای دیدنت.

من که هیچ!! احساس میکنم از نبودنت جایی از این دنیا درد می کنه!

چقدر دنیا بی رحمانه تاخت و حتی در بودنت هم سیراب نشدم از دیدنت!

امروز اینجام!تو این شهر غریب! به دور از اون تکه سنگی که بین من و تو یادگاری مونده!

من به اون دعاهای سر نمازت بشدت محتاجم!

کاش بودی...

 

ته قلب آینه...